Down in the Basement

Σκατά εποχή να κόψω το reviewing τελικά.

Το Secret Science των Mechanimal ξεκινάει με το Kindergarten και, γάμησέ τα, καιρό είχε τώρα να μου σκάσει δίσκος που από την αρχή να απαιτεί και να κερδίζει τόσο εύκολα την προσοχή μου. Ναι ρε, έτσι μου ‘ρχεται να κάνω αυτό που δεν κάνω ποτέ, να τον αναλύσω κομμάτι κομμάτι. Δεν ξέρω, αν δε φεύγουν κεφάλια στα λάιβ με το που σκάει το Sehnsucht πάει να πει ότι το ακροατήριο ψόφησε. Κάτσε λίγο να το μαζέψω, καλές οι σκέψεις με τη μία που σκάνε στο έτσι, αλλά θέλει και λίγο συνοχή το θέμα.

Ναι.

Δεν ξέρω αν φταίει το ότι έχω καιρό να κάτσω να αναλύσω κάτι έτσι κάπως, ή επειδή το έργο είναι απολύτως ολοκληρωμένο, γνώριμο αλλά καινούριο. Μισό. Ρε πούστη, είναι λίγο μαλακία, πάλι μου σκάει μαλακισμένη αυτοαναφορικότης, αυτό που προσπαθείς να στήσεις κάτι και έρχεται κάτι από τη γνωστή γωνία, από εκεί που δυστυχώς ή ευτυχώς το περιμένεις και σε γεμίζει σκέψεις. Περί τέχνης, περί του τι στον πούτσο νομίζεις ότι κάνεις, ξέρεις. Αυτά που. Δεν είμαι και για υπαρξιακά στα γεράματα, είναι απλά που το άκουσμα είναι βαθύ, με όλη την έννοια της λέξης και παράλληλα με κάνει να θέλω να χορέψω γάμησέ τα και Action Rock με σούπερ κιθάρες, πάνε τα drones, τώρα όλα είναι πιο συγκεκριμένα και ναι, έχω ενθουσιαστεί, Φαίνεται; Μάλλον. Κάτσε να κάνω και τη σούπερ κλισεδάρα. Ερρρρργκρμ… σε σχέση με το προηγούμενο, το οποίο δηλαδή και λοιπά, απλά δεν υπάρχει το προηγούμενο. Το προ διετίας, που λες, είναι σε φάση παιδάκια που πειραματίζονται γύρω από ένα θέμα, κοιτάνε να βρούνε που ακριβώς χωράει τι, αμήχανα ίσως, βιαστικά. Τώρα; Τώρα έχει φύγει, φίλε μου, έχει πέσει μελέτη, απόλυτη αίσθηση ελευθερίας στη χρήση του μέσου και των μέσων και συμβαίνει τέχνη. Αβίαστα. Μη σου πω και αβάδιστα.

Σ’ αυτό το The Den έβαλα να πιω. Δεν είχα φάει καν, μόλις είχα μπει σπίτι από τη δουλειά, γέμισα το ποτήρι με το που μπήκε, άναψα τσιγάρο, ανέβασα την ένταση και άραξα μπαλκόνι. Το άφησα να παίξει δυο – τρεις φορές και μ’ ένα χαμόγελο μέχρι τ’ αυτιά μπήκα ξανά μέσα για ν’ ακούσω απερίσπαστος και τον υπόλοιπο δίσκο. Θες λίγο ότι μου φάνηκε ότι οι προηγούμενες παραινέσεις μου έπιασαν τόπο, θες ότι άκουγα μόνο 4AD τις τελευταίες δγυο βδομάδες, θες ότι είναι κομματάρα, συγκινήθηκα κάπως.

Τώρα πρέπει κατά τα συνηθισμένα μου κάπου εδώ να βρω κάτι που να μη μου άρεσε… Για να μη με στιγματίσουν και με βάλουν οι ψαγμενίδιδες στο σακί με αυτούς που – και καλά – ζμπρώχνουν τα hyped και χέζουν τα αντεργκράου και δεν ξέρω κι εγώ τι στον πούτσο. Δε γίνεται να χάσω και τα εύσημα του τύπου “επιτέλους κάπχοιος που τα λέει έξω απ’ τα δόντγια” και λοιπά και λοιπά. Χμμμμ… Κάτσε να σκεφτώ… Το Kindergarten μπορούσε να τραβήξει άνετα άλλο τόσο. Αυτό.