I’ve seen the future and it’s no place for me

Βασικά ο λόγος που τραβήχτηκα Τρίτη βράδυ να δω τους Cold Cave ήταν για ν’ ακούσω το Underworld USA. Ναι, ξέρω. Ας τα δούμε λίγο απ’ την αρχή όμως…

Τη φάση άνοιξαν οι Mechanimal, στους οποίους – καλώς ή κακώς – πάνε γάντι όλα τα κλισέ (δεν είναι κακή λέξη εν προκειμένω, συνέχισε να διαβάζεις) που γράφονται συνήθως για κάθε performance που τους έχω δει. Θα τα επαναλάβω, αφενός γιατί δεν είμαι τόσο ταλαντούχος στα του γραψίματος, αφετέρου γιατί πρέπει να γίνει κατανοητό αυτό που εννοώ τέλος πάντων. Γράφεται δηλαδή ότι γαμάνε γενικώς, ότι πραγματικά κουβαλάνε όλο το ερείπιο της μητρόπολης στον ήχο τους, ότι είναι “σήμερα” όσο τίποτα. Κάτσε να κολλήσω και τη λέξη “μυσταγωγία” που τη γράφουν όλοι, πολλές φορές χωρίς να το εννοούν κιόλας. Εδώ πάει γάντι. Είπαμε, όλα τα κλισέ. Τα ‘χω γράψει παλιότερα, τα ‘χω πει σε κόσμο, δε θυμάμαι, αυτό που τους κάνει να ξεχωρίζουν από τις περισσότερες μπάντες της εδώ σκηνής, παλιές και καινούριες, είναι ότι έχουν παρουσία. Και δάχτυλο να μην κουνήσουν. Επιβάλλονται.

Κι ο Wesley το πάλεψε, υπήρξε αεικίνητος κατά τη διάρκεια του δικού του performance, θες λίγο ο ήχος που δε βοήθησε ούτε τους μεν, ούτε τους δε, θες το ότι επικεντρώθηκε στο τώρα και όχι στο χτες… Τέλος πάντων κινήθηκε το τέρας, χωρίς να εντυπωσιάσει αρχικά, ιδίως η εκτέλεση του Love Comes Close ήταν παραπάνω από φριχτή. Τους αγαπάω όμως ρε γαμώτο, είπα να αφεθώ, αλλά δεν άκουγα αυτά που ήθελα, πως να το κάνουμε δηλαδή. Εντάξει, είναι μαλάκας αυτός που σκάει στο λάιβ με ένα πάπυρο με παραγγελιές και ουρλιάζει από κάτω την τελευταία πούτσα που του θυμίζει το κολλητό του τον Αρίστο που βαρούσανε μαζί σκοπχιές και ενίοτε και μαλακία σε διπλανές ντουζιέρες, αλλά – και – πάλι. Και τους Swans όποτε πάω να τους δω το You’re not real, Girl περιμένω όλο το βράδυ.

Όλως παραδόξως, οι πιο δυνατές στιγμές τους βγήκαν από το Cherish The Light Years… Άντε και το κομμάτι που φέρει τον τίτλο του άρθρου ήταν ευχάριστη έκπληξη, αλλά η φάση ήταν πιο πολύ παρόν και μέλλον. Δεν ξέρω, μου λείπει η πρώτη τους σύνθεση, μου λείπει η εποχή που ήταν μπάντα, που έπαιζαν ένα σωρό ιδέες στις συνθέσεις τους, οι στίχοι του Laurels of Erotomania, ο Dominick Fernow, η φωνή και το πρόσωπο της Caralee McElroy.

Είχα γράψει παλιότερα “όλες οι μαλακισμένες ιστοριούλες που κατά καιρούς εμφανίζω οφείλονται στην εξιδανικευμένη μορφή μιας γκόμενας, η οποία έχει εγκατασταθεί μόνιμα στη δεξιά πλευρά του εγκεφάλου μου, και μου υπαγορεύει τις πιο απαίσιες αλήθειες ενώ αλλάζει πόδι ακολουθώντας το ρυθμό του “Life Magazine”… Τώρα και του “Underworld USA”… It’s a blasphemous world today… Ευτυχώς”. Ευτυχώς. Μου αρέσει αυτή η μπάντα. Ακόμα. Γιατί μας χαιρέτισε συμβουλεύοντάς μας να μην ακούμε αυτούς που μας λένε τι δεν μπορούμε να κάνουμε. Και γιατί έπαιξε και το Underworld USA.

It’s a blasphemous world today, ακόμα. Γιατί έτσι.